എന്‍റെ ചുവരില്‍ ചിതലരിക്കപ്പെട്ട ചിത്രങ്ങളാകുന്നു ഈശ്വരന്മാര്‍
അവരെ ഹൃത്തില്‍ ഒരു കോണില്‍ പുരുഷസൂക്തം ചൊല്ലി ഉറപ്പിച്ചു ജീവിത കഷ്ട്ടത്തകള്‍
അമ്മ ചൊല്ലി തന്ന നാമങ്ങള്‍ സന്ധ്യ തന്‍ ചന്തം നിറച്ച നാളുകളും
കിണ്ടി തന്നില്‍ നിറച്ച ജലത്തിന് ഗംഗ തീര്തമെന്നു നിനച്ച നാളുകളില്‍ നിന്നും എന്തെ അകന്നു ഞാന്‍
എന്നോ ഇരുട്ടിന്റെ ഭംഗി മനസ്സിന്‍ വെളിച്ചം കെടുത്തിയ നാളുകളി
എല്ലാം നിരര്‍ത്തകം,നിസ്വാര്‍ഥം ലോകം വെറും മിത്യ എന്ന് അലറി വിളിച്ചിടുമ്പോള്‍
വിപ്ലവത്തിന്റെ വിഷവിത്തുകള്‍ ചിത്തത്തില്‍ വിശ്വരൂപം പൂണ്ടിടുമ്പോള്‍
വിളികള്‍ക്ക്,നിലവിളികള്‍ക്കു കാതു കൊടുക്കാന്‍ കയ്യിലെ കാരിരുംപെന്നെ അനുവദിക്കാഞ്ഞ നാള്ക്കള്‍.
അന്തിയെ വെറുത്തു ഞാന്‍ അന്ധകാരത്തില്‍ ഒളിച്ചു ഞാന്‍
ബന്ധങ്ങള്‍ അറത്തു ഞാന്‍ ബന്ദനത്തില്‍ തളച്ചു ഞാന്‍
ഇന്ന് കാഷായമേന്നെ പുതച്ചു മനസ്സിനെ കാശിയില്‍ കൊണ്ടാക്കി മടങ്ങി
കയ്യില്‍ കരുതിയ വേദമന്ദ്രങ്ങളെ വേട്ടയാടും കാലത്തിന്റെ വേഗതയ്ക്കുള്ളില്‍ ഒഴുക്കി,
ഇന്നിനെ പേടിച്ചിടുന്നവന്‍ തന്നുടെ മുന്നില്‍ ദൈവത്വം ഏറ്റു ഞാന്‍
പിന്നെ അലമുറ ഇടുന്നവര്‍ തന്നുടെ കവിളില്‍ ചുംപനങ്ങള്‍ തന്‍ തീരം നിറച്ചു ഞാന്‍
എന്നെ ഞാനറിയാതെ ദെവനാകൂന്നവര്ക്കിദയില് നിന്ന് എന്‍റെ ഹൃദയം മറച്ചു ഞാന്‍
പിന്നെയും നാളെകള്‍ ബാക്കി ഇന്നിനെ പെടിച്ചിടുന്നു ഈ ഞാനും .
